​در تعریف بسته ‌بندی آمده است كه بسته‌ بندی به معنای تهیه «ظرف محافظ یا سیستمی كه سلامت كالای مظروف را در فاصله تولید تا مصرف حفظ كند و آن را از ضربات، صدمات، لرزش، فشار و ارتعاش، مصون نگه دارد». از سوی دیگر بسته‌بندی به مثابه یك فرهنگ بومی، یا ملی و اقلیمی سیستمی است كه از سویی موجبات ایجاد ارتباط بین تولید كننده و توزیع كننده را فراهم می ‌آورد و از سوی دیگر بین آن دو و مصرف كننده ارتباط منظم و قابل اطمینانی برقرار می ‌كند. با توجه به مطالب فوق مشخص می‌شود كه به بسته ‌بندی باید با دو دید كاملاً متفاوت ولی همسو، نگریست، دیدی معطوف به شرح وظیفه یك ظرف در قبال مظروفش و دیدی كه بیشتر جنبه فرهنگی دارد و به نحوی با روحیه، خصلتها، آداب و رسوم، موقعیت اقلیمی و منطقه‌ای كالا و به طور كلی فرهنگ سازنده و كشور تولید كننده آن مربوط می‌شود. این یعنی كه بسته‌‌بندی، نظامی است مركب كه هم وظیفه حفاظتی دارد و هم نقش فرهنگ ارتباطی را بازی می ‌كند و واجد جنبه اطلاع رسانی است و می‌ تواند به عنوان یك رسانه، نقش آفرینی نماید.

در واقع می‌توان گفت بسته ‌بندی به عنوان یك فروشنده خاموش قلمداد می‌شود، زیرا كالا ها مستقیماً خود را به خریدار نمایش نمی ‌دهند و این پوشش آن ها است که با اشكال مختلف و جملاتی كوتاه، معرف جنس داخل آن ها می باشد واطلاعات لازم را به مخاطب (خریدار) ارائه می‌دهد. بدین ترتیب بسته بندی به عنوان اولین وسیله ارتباط بصری با مخاطب محسوب می‌شود. 

بسته‌بندی می‌تواند به كسب یك شناخت كلی از محصولات مختلف توسط مصرف كننده كمك كند كه آرم یا نام شركت مربوطه بیشترین وظیفه را در این میان به عهده دارد.

مهمترین نكته این است كه بسته باید سریعا در میان انبوه محصولات نظر خریدار را به خود جلب كند. یك بسته‌بندی خوب باید در نقش یك فروشنده ساكت عمل كند و بسته باید به نوعی باشد كه خریدار آنرا به یاد بسپارد و برای خرید های مكرر بعدی به آن مراجعه كند.